Polska liga piłkarska powstała w 1933 roku z dwunastoma drużynami. Do 1935 roku powiększyła się do jedenastu, a następnie dziesięciu drużyn. Miało to na celu zwiększenie konkurencyjności ligi i przyciągnięcie większej liczby kibiców. Najpopularniejszą drużyną był Ruch Chorzów. Pod koniec 1935 roku Cracovia została zdegradowana do A-klasy. Klub pozostał poza ligą tylko przez rok, ale wrócił w 1937 roku i zdobył mistrzostwo.
Natan Tytelman
Polska liga piłkarska jest organizacją non-profit, która promuje młodzieżową piłkę nożną w społeczności Poland, Ohio. Ma 18 wolontariuszy powierników i misję, aby stworzyć zdrowe i zabawne środowisko dla graczy do uprawiania sportu. Liga składa się z drużyn, które grają zarówno w piłkę rekreacyjną jak i wyczynową.
Do lat 60. XX wieku zawodnicy polskiego pochodzenia stanowili dziesięć procent profesjonalnych graczy w rozgrywkach najwyższej ligi. Zawodnicy z regionu śląskiego grali dla reprezentacji Niemiec, w tym legendarny bramkarz Hans Tilikowski i napastnik Reinhard „Stan” Libuda. W późniejszych latach w reprezentacji kraju występowali byli zawodnicy Kopy, jak Podolski i Biegański.
Rodzice Kopaszewskiego wyemigrowali do Francji z Polski podczas I wojny światowej. Jego ojciec przeżył hitlerowskie obozy koncentracyjne, a matka uciekła z nazistowskiego aresztu. Oboje wyjechali do Francji w ramach wielkiej emigracji z Polski na początku XX wieku. Jego rodzice ostatecznie osiedlili się w górniczych rejonach północnej Francji.
Szmuel Szajnkinder
Najwyższa liga polskiej piłki nożnej rozrosła się z jednego klubu do 82 drużyn. W tym czasie 17 klubów zdobyło tytuł mistrzowski. Aktualnym mistrzem jest Lech Poznań. Geneza ligi rozpoczęła się od spotkania przedstawicieli kilku polskich klubów w Warszawie. Uznali oni, że bardziej praktyczna od systemu dwustopniowego będzie liga ogólnopolska.
Pierwszy polski klub piłkarski został założony w Warszawie przez dwóch żydowskich mężczyzn. Jednym z nich był Szmuel Szajnkinder, który grał w drużynie Hagibor Warszawa. Po grze w drużynie zainteresował się dziennikarstwem sportowym i pracował dla popularnej gazety w jidysz Der Moment. Później trafił do obozu jenieckiego na Pradze i był wolontariuszem w kuchni zupy finansowanej przez Joint. Później został także pracownikiem socjalnym i poznał żydowskiego lidera samopomocy społecznej, Ringelbluma.
W początkach polskiej piłki nożnej kluby były często związane z partiami politycznymi. Kwestie społeczne i polityczne często się ze sobą splatały, a przynależność klubu sportowego do partii politycznej była korzystna dla obu stron. Zwiększała popularność klubu i aktywizowała większą liczbę sympatyków wydarzeń politycznych. Towarzystwa polityczne również wspierały kluby sportowe funduszami i propagandą. Jednak w czasie wojny kluby te nie były w stanie wrócić do regularnych rozgrywek ligowych.
Makabi
Historia polskiej ligi piłkarskiej sięga 1919 roku, kiedy to Makabi Warszawa stało się pierwszą żydowską drużyną w mieście. Mieli oni swój udział w założeniu WRFS i odnosili umiarkowane sukcesy w warszawskiej A-klasie. Utrzymali się w niej do 1933 roku, kiedy to zostali zdegradowani do ligi B. Wrócili jednak do ekstraklasy. Do ekstraklasy powrócili jednak na początku lat 30. przed wybuchem II wojny światowej. W tym czasie w Warszawie działało kilkanaście klubów.
Żydowski futbol w mieście był tematem wyjątkowym. Niektóre z żydowskich klubów brały udział w turniejach piłkarskich, ale kluby nie były w stanie przebić się na poziom pierwszej ligi. Na początku lat 30. warszawska liga piłkarska powołała Autonomiczną Podligę Robotniczą (AWS), w skład której wchodziły kluby z klas A, B i C.
W 1927 roku w Warszawie oficjalnie utworzono Polską Ligę Piłkarską jako „Liga Polska”. Wcześniej nosiła nazwę Liga Pilki Noznej, po odzyskaniu przez naród niepodległości w 1918 roku. Pierwszy mecz nowo powstałej ligi rozegrano 3 kwietnia 1927 roku. Warta Poznań zdobyła mistrzostwo w 1929 roku.
Warszawska A-klasa
W 1924 roku piłkarze z Warszawy grali w C-klasie. Kilka lat później awansowali do B-klasy, a następnie do A-klasy. Od tego czasu miasto miało jedną z najsilniejszych lig piłkarskich w Europie. W latach trzydziestych XX wieku powstała AWS. W skład tej dywizji wchodzą kluby z klas A, B i C.
A-klasowa liga piłkarska w Warszawie ma bogatą historię. Jej fundamenty sięgają czasów polskiej rewolucji. W 1921 roku pięć klubów z miasta połączyło się, tworząc Warszawskie Okręgowe Towarzystwo Piłkarskie (WRFS). W pierwszym sezonie w lidze występowało pięć zespołów: Makabi Warszawa, Polonia i WKS. W tym czasie kluby te odnosiły umiarkowane sukcesy w A-klasie. Do 1932 roku liga składała się z dwóch lig: najwyższej klasy A i drugiej klasy B. Później WRFS dodała trzecią ligę, aby pomieścić więcej drużyn. Na początku lat 30. warszawska liga piłkarska klasy A była zdominowana przez Polonię. Pod koniec lat 30. liczba klubów skurczyła się do 19 przed wojną.
Przed wojną piłka nożna zawitała do Warszawy pod koniec XIX wieku. Pierwsze boisko w mieście znajdowało się w Ogrodzie Saskim, gdzie trenowali sportowcy z Warszawskiego Klubu Sportowego. Klub ten przekształcił się ostatecznie w Koronę (1909) i Polonię (1911). W latach międzywojennych powstała drużyna żydowska.
Lewicowa Gwiazda
Polska liga piłkarska gra w najwyższej klasie rozgrywkowej w kraju od 1926 roku. W tym czasie było 17 mistrzów, w tym obecny mistrz Lech Poznań. Powstała, gdy przedstawiciele kilku polskich klubów spotkali się w Warszawie, aby przedyskutować możliwość utworzenia ligi krajowej. Uznano, że jedna liga jest bardziej praktyczna niż system dwustopniowy.
W 1921 roku Polska Partia Syjonistyczna wraz z partiami żydowskimi i socjalistycznymi założyła kluby. Zdominowane przez Żydów Makabi i kierowana przez socjalistów Gwiazda były rywalami i ścierały się ze sobą. Żydowskie kluby nie były zadowolone z takiego układu, a żydowskie kluby nie przyjmowały żydowskich zawodników. Ostatecznie oba kluby utworzyły wspólną ligę znaną jako SWSC.
Pierwszy turniej dla ligi krajowej planowany był na rok 1920, ale został odwołany z powodu wojny polsko-bolszewickiej. WRFS zdołał jednak w następnym roku zorganizować pełny turniej o mistrzostwo Warszawy. W tym czasie kluby rywalizowały w pierwszym szczeblu piłki miejskiej – A-klasie – i drugim – B-klasie. Później wprowadzono trzecią ligę warszawską ze względu na rosnącą liczbę klubów w mieście. O ile Polonia zdominowała klasę A w mieście, o tyle w turnieju ogólnopolskim nie odniosła większych sukcesów.
Zionist Makabi
Po II wojnie światowej liczba polskich klubów piłkarskich gwałtownie wzrosła. Było to częściowo spowodowane wysiłkami Wojska Polskiego, które odgrywało znaczącą rolę w życiu publicznym. Do 1927 roku oficjalnie ogłoszono polską narodową ligę piłkarską. Jej początki są niejasne. Ma jednak wiele podobieństw do innych europejskich lig piłkarskich.
Na początku lat 30. Kraków i Lwów straciły swoją rangę jako ośrodki polskiej piłki nożnej. Powoli punkt ciężkości przesuwał się na polską część Górnego Śląska, która została przyłączona do Polski w 1921 roku. Ruch Chorzów, znany wówczas jako Ruch Wielkie Hajduki, zdominował polską ligę piłkarską. Miał takich zawodników jak Teodor Peterek czy Ernest Wilimowski. W 1934 roku miał silną drużynę i zakończył rozgrywki z przewagą siedmiu punktów nad zajmującą drugie miejsce Cracovią. Inne ważne drużyny w tym czasie to Wisła Kraków i Pogoń Lwów.
W sezonie 1927-28 do polskiej ligi weszły dwie drużyny – Wisła Kraków i 1.FC Katowice. Wisła zdobyła mistrzostwo, ale 1.FC Katowice i Warta Poznań zajęły odpowiednio drugie i trzecie miejsce. Następnie w 1931 roku liga została podzielona na cztery regiony: krakowski, południowy i północny.
Krasniów
Polska liga piłki nożnej to najwyższy poziom krajowej piłki nożnej w Polsce. Liga istnieje od lat 50. ubiegłego wieku. Jej nazwa została zmieniona na Ekstraklasę w 1992 roku. Dodatkowo w sezonie 1995-96 zwycięstwa były teraz warte trzy punkty zamiast dwóch. Od sezonu 2019 liga jest znana jako PKO BP Ekstraklasa ze względu na sponsorów.
Polska liga piłkarska rozpoczęła działalność w 1927 roku i przekształciła się w „Ekstraklasę” (krajową ligę piłkarską). Od samego początku istnienia liga była nękana kontrowersjami. Jednak sport ten pozostaje w Polsce narodową obsesją. Niezależnie od tego, czy chodzi o drużynę narodową, czy o klub, Polacy są pasjonatami tej gry.
Zawodnicy polskiego pochodzenia stanowili około 10% profesjonalnych piłkarzy w rozgrywkach ekstraklasy do lat 60-tych. Część z tych zawodników przeszła do gry w klubach w Niemczech, takich jak Schalke 04 Gelsenkirchen. Wielu z nich trafiło później do reprezentacji narodowej, w tym legendarny bramkarz Hans Tilikowski i napastnik Reinhard 'Stan’ Libuda. Ci zawodnicy przyczynili się do ewolucji niemieckiego futbolu.
Argentyna
Polska liga piłkarska jest jedną z najstarszych w Europie i ma długą i bogatą historię. Zaczęło się w 1896 roku, kiedy grupa polskich drużyn zorganizowała turniej we francuskiej prowincji Alsace. W turnieju tym wystąpiły takie drużyny jak Pogoń Auchel, Polonia Waziers, Gwiazda Lens i Wiktoria Barlin. Mecze drużyn były relacjonowane w polskiej gazecie, która ukazywała się w północnej Francji.
Wielu polskich emigrantów osiedliło się w Ameryce Łacińskiej, gdzie klimat i możliwości są zapewne lepsze. W ostatnich latach wielu z tych migrantów odniosło sukces. Laurent Koscielny z Francji był regularnym graczem reprezentacji narodowej przez większą część drugiej dekady XXI wieku i pomógł jej dotrzeć do finału UEFA Euro 2016. W polskiej lidze piłkarskiej również występowali zawodnicy, którzy zdobyli sławę w grze.
W 1923 roku Polska Liga Piłkarska liczyła 12 drużyn. W 1935 roku było jedenaście drużyn, a w 1936 roku już tylko dziesięć. Ideą było zmniejszenie liczby drużyn, aby na mecze mogło przychodzić więcej osób. Drużyna Ruchu Chorzów zajmowała czołowe miejsce w lidze i była popularnym zespołem. Pod koniec 1935 roku Cracovia została zdegradowana do A-klasy i nie wróciła do niej przez rok. Kraków zdobył wtedy mistrzostwo w 1937 roku.